Έπρεπε να γίνω 20 για να καταφέρω να δω αυτήν την αλληγορική ταινία. Αν και είχα ξαναπροσπαθήσει στο παρελθόν, απλά δεν ήταν η σωστή στιγμή. Ίσως να την είχα κατηγορήσει κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι. Τώρα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το Fight Club είναι μια ακραία ταινία, που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα. Δεν είμαι σίγουρη αν με απογοήτευσε, αλλά είμαι σίγουρη ότι ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ένας άντρας βρίσκει έναν τρόπο για να διοχετεύουν οι άντρες την οργή τους, αλλά και για να αισθάνονται ζωντανοί.
Και πλησιάζοντας στο τέλος της ταινίας, σηκώνεσαι όρθιος-α και φωνάζεις “Τι ανατροπή!”
Ο Φίντσερ καταφέρνει να γίνει ο σκηνοθέτης που οι θεατές λατρεύουν και η ακαδημία μισεί. Ο Έντουαρντ Νόρτον κάνει επίδειξη του εξωφρενικού του ταλέντου και ο Μπρατ Πιτ μας πείθει ότι δεν είναι απλά καλός ηθοποιός.
Το Fight Club είναι μία αμφιλεγόμενη ταινία, με πολύ χιούμορ. Προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Μισήθηκε πολύ, αλλά αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο. Πλέον αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο ορισμό της καλτ ταινίας, ένα σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά που έμαθε τα λάθη της προηγούμενης μέσα από αυτό το πικρό ντοκουμέντο του αδιεξόδου στο οποίο οδήγησε η εγκληματική πολιτική απάθεια των ‘90s (όπως γράφει ένα σχετικό άρθρο).
Αυτό που μου αρέσει είναι ότι δεν μπορείς να την κατατάξεις σε είδος. Είναι όλα μαζί. Θρίλερ, πολιτική σάτιρα, κωμωδία, περιπέτεια, φαντασία….
Σκηνοθετικά και σεναριογραφικά άψογη, με δυνατά μουσικά κομμάτια, νιώθεις ότι αυτούς τους χαρακτήρες κάπου τους έχεις ξαναδεί. Ίσως είναι ο εαυτός, που ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες, που ελπίζεις ότι κάποια θα πρέπει επιτέλους να πάρει την απόφαση.
"Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι να κάνουμε οτιδήποτε μόνο αφότου έχουμε χάσει τα πάντα"
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Οι σκέψεις μου είναι ασυνάρτητες γι’ αυτή την ταινία. Πρέπει απλά να την δείτε για να καταλάβετε.
από την Χριστίνα Μ.
.
