Τι γίνεται μετά το happy end των συνηθισμένων αισθηματικών κομεντί;
Αυτό εξερευνά η ταινία Blue Valentine, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της.
Ήδη, βλέποντας κανείς το trailer της ταινίας, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια δυνατή ταινία. Η πρώτη σκηνή του trailer είναι, σχεδόν, κλασική. Ο Ντιν τραγουδάει μαζί με ένα γιουκαλίλι στην αγαπημένη του Σίντι, η οποία χορεύει στον ρυθμό του τραγουδιού. Το τραγούδι, μια τραγική ειρωνεία και σπαρακτικά συμβολικό, "You always hurt the ones you love/ the one you shouldn't hurt at all"
Ο Ντιν και η Σίντι είναι δύο νέοι που γνωρίζονται σε ένα γηροκομείο, ερωτεύονται, παντρέυονται λόγω μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και νομίζουμε ότι όλα θα καταλήξουν καλά. Γι' αυτό, ίσως, η συνέχεια της ιστορίας τους μας φαίνεται τόσο σκληρή.
Ο Anthony Quinn, της εφημερίδας Independent, γράφει για την ταινία ότι "μπορεί να γίνει τόσο έντονη και να στοιχειώσει τόσο πολύ τους θεατές, που δεν θα θέλουν να πουν τίποτε απολύτως βγαίνοντας από την αίθουσα".
Στο χρονικό παρόν της ταινίας, παρεμβάλονται flashbacks της γνωριμίας των ηρώων και του έρωτά τους. Το παρελθόν τους καταλαμβάνει αρκετούς μήνες της ζωής τους, ενώ το παρόν μόνο ένα 24ωρο. Ίσως αυτό κάνει την ιστορία της ταινίας τόσο δυνατή και μας κάνει να ταυτιζόμαστε, με διάφορους τρόπους.
Στην αρχή των flashbacks παρακολουθούμε τη μοιραία διαδρομή του ενός προς τον άλλον. Μας παρασύρουν με την ιστορία τους και μας αφήνουν να φανταζόμαστε την συνέχεια της ρομαντικής τους ιστορίας. Τότε ακριβώς, η ταινία μας ξαναφέρνει στο τοξικό τους παρόν.
Σε ένα site διάβασα το παρακάτω σχόλιο για την ταινία:
"Κι αυτό ακριβώς είναι που σε διαλύει στο «Blue Valentine»: Που δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις αν η αγάπη τους ξεθύμανε πριν ακόμα ξεκινήσει ή αν πέθανε στην πορεία. Και γιατί συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν όχι γιατί κάποιος φταίει, αλλά γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι ακούγοντας το "You and Me" των Penny and the Quarters που με τόσο ενθουσιασμό ο Dean βιάστηκε να βαφτίσει 'το τραγούδι τους', θυμάσαι όλα τα τραγούδια που ήταν κάποτε 'μας' και τώρα μαζεύουν σκόνη σε κάποιο συρτάρι των αναμνήσεων. Και καταλαβαίνεις ότι το «Blue Valentine» είναι αληθινό, όχι γιατί περιγράφει ωμά κι επίπονα το τέλος μιας σχέσης, αλλά γιατί χώρεσε μαζί και την αρχή της."
Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι όσο δυνατή μπορεί να γίνει η τελευταία σκηνή μιας απλής και ανεξάρτητης ταινίας. Δηλαδή πάρα πολύ. Οι τίτλοι τέλους και η μουσική, απλά εξαιρετικοί.
Οι ερμηνείες του Gosling και της Williams είναι ανατριχιαστικά αληθινές (πόση άδικη η αδιαφορία της ακαδημίας φέτος προς τον Ryan???), δυνατές και οι δυο τους φτιάχνουν ένα από τα πιο ταιριαστά κινηματογραφικά ζευγάρια.
Αυτά!
Από την Χριστίνα M.
.
