Καλή Χρονιά!

Σωτήρης Πατατζής, Μεθυσμένη Πολιτεία

Πώς μπορεί μια γυναίκα να αναστατώσει και να καταστρέψει τους άντρες μιας μικρής πολιτείας, χωρίς να τους ξέρει καν;

Πόσο καιρό είχα να διαβάσω ένα καλό ελληνικό βιβλίο...! Ένα βιβλίο που να σε συνεπαίρνει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ένα βιβλίο που να μην έχει κάποια ιδιαίτερη δράση και αγωνία, αλλά να θέλεις να δεις τι γίνεται παρακάτω, πώς εξελίσσεται η ιστορία...

Η "Μεθυσμένη Πολιτεία" διηγείται την ιστορία μιας μικρής επαρχιακής πόλης, από τη στιγμή που φτάνει εκεί ένας περιπλανώμενος θίασος. Ο θίασος αυτός αποτελείται από ανθρώπους λίγο ή πολύ αποτυχημένους. Ανάμεσά τους είναι και η Ρένα, μια νέα, όμορφη γυναίκα, που γρήγορα αναστατώνει όλους τους ανθρώπους της μικρής πολιτείας. Φουντώνει τα πάθη, ξυπνάει απωθημένες επιθυμίες, ζωντανεύει όνειρα και δίνει την ευκαιρία σε κάποιους να συνειδητοποιήσουν την φθορά τους και τη μοναξιά τους.

Το βιβλίο μιλάει για κρυφούς πόθους, πάθη ανικανοποίητα. Αλλά το πραγματικό του θέμα, όπως λέει και ο Γάλλος εκδότης, είναι οι ξαφνικές καταστροφές, η μαγείες που λιώνουν την καρδιά των σιωπηλών ανθρώπων και τους κάνουν ν'αποκαλύπτονται στους εαυτούς τους.
Στην Πολιτεία όλοι προσπαθούν να κατακτήσουν την Ρένα. Όλο το σύμπαν μεταμορφώνεται και στριφογυρίζει γύρω από τη Ρένα, αλλά δεν είναι αυτή η πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Πρωταγωνιστές είναι όλοι οι κάτοικοι. Όλοι όσοι είναι μόνοι και ελπίζουν. Ή φαντάζονται. Αυτό θέλουν, ίσως, όλοι. Να φαντάζονται.

Η "Μεθυσμένη Πολιτεία" είναι ένα βιβλίο γραμμένο πότε με χιούμορ και πότε με σαρκασμό. Ο Σωτήρης Πατατζής γράφει με μια διάθεση πότε ονειρική και πότε ποιητική. Το βιβλίο σε συνεπαίρνει από την αρχή και δεν μπορείς να το αφήσεις. Μπαίνεις στις εικόνες που σου περιγράφει, ζεις τις τραγικές στιγμές των ηρώων, συμπονάς, μαγεύεσαι. Αναρωτιέσαι γιατί δεν είχες ανακαλύψει αυτό το βιβλίο πιο νωρίς. Η "Μεθυσμένη Πολιτεία" είναι ένα μεγάλο βιβλίο.

"Αθάνατη χαρά μονάχα η ελπίδα μπορεί να σου δώσει. Κι όσο πιο μακρινή είναι η ελπίδα τόσο πιο αθάνατη είναι η χαρά που σου δίνει το κυνηγητό της. [...] Κάθε χαρά που κυνηγάμε στη ζωή μας, πεθαίνει αμέσως αν τυχόν την κλείσουμε κάποτε στη χούφτα μας."

.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

.

TODAY'S MUSIC

Ό,τι πρέπει για τις κρύες μέρες του χειμώνα...

Sunday: my afternoon

Η Κυριακή ήταν μια πολύ ωραία μέρα για βόλτα. Πήγαμε στην περιοχή της Ακρόπολης, περπατήσαμε, περπατήσαμε, περπατήσαμε, τραβήξαμε φωτογραφίες, βίντεο και κάτσαμε και κάπου να ξεκουραστούμε. Είδαμε πολύ κόσμο, αρκετοί από τους οποίους ήταν τουρίστες, και πολλά ποδήλατα. Τι ωραία!

{Ηρώδειο}

{σουφλέ σοκολάτας με παγωτό βανίλια και τσάι καραμέλας}

{ο Παρθενώνας από μακριούτσικα}

.

Τοπικό Πανηγύρι

.

Έρχονται τα Χριστούγεννα!

Τα μαγαζιά έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται. Εκείνα που πουλάνε χριστουγεννιάτικα στολίδια, και τα σχετικά, είναι, ήδη, έτοιμα. Τα υπόλοιπα αρχίζουν δειλά δειλά να στολίζονται κι αυτά. Η πιο ωραία εποχή του χρόνου πλησιάζει και ευχαριστώ το παρακάτω μαγαζί που μου το θύμισε και που μου έκανε τη νύχτα υπέροχη!

{Μα δεν δημιουργούν μαγική ατμόσφαιρα;}

.

Sóley - We Sink (review)

Είμαι τυχερή που, ψάχνοντας σε ένα ξένο blog, ανακάλυψα την Sóley. Τα τραγούδια της παίζουν ξανά και ξανά...Είχα πολύ καιρό να ακούσω κάτι παρόμοιο, κάτι τόσο όμορφο. Ναι, "όμορφο" είναι η σωστή λέξη. Βλέποντάς την ξέρεις ότι πρόκειται να ακούσεις κάτι ιδιαίτερο, είτε θα σ'αρέσει είτε όχι, θα είναι πάντως ιδιαίτερο. Και όντως, έτσι ήταν. Και μου άρεσε.

Το We Sink αποτελείται από ρυθμικές δημιουργίες, που σου δίνουν την αίσθηση ότι είναι κρυμμένες κάτω από κλαδιά δέντρων και θάμνους. Είναι ένα φρέσκο album, με ωραία τραγούδια. Δεν είναι κάτι εξαιρετικό, απλά κάτι πολύ καλό. Η φωνή της ακροβατεί ανάμεσα στην βραχνάδα και την μελωδικότητα. Όλα αυτά μαζί, σου προσφέρουν απλόχερα ένα διαφορετικό ταξίδι.

Track List:
01. I'll Drown (!)
02. Smashed Birds (!)
03. Pretty Face (!)
04. Bad Dream
05. Dance
06. And Leave
07. Blue Leaves (!)
08. Kill That Clown
09. Fight Them Soft
10. About Your Funeral
11. The Sun Is Going Down I
12. The Sun Is Going Down II
13. Theater Island (!)

(*με θαυμαστικό είναι τα τραγούδια που ξεχώρισα)

.

Thursday: my morning

{τι να πρωτοδιαλέξεις...}

Florence is back!

Μιλάω για την Florence Welch ή Florence + The Machine, η οποία έχει έτοιμο το νέο της album, με τίτλο Ceremonials. Από τις αγαπημένες μου μουσικούς. Δυστυχώς, δεν ξέρω πότε θα αποκτήσω το album αυτό, αλλά, ευτυχώς, έχει κυκλοφορήσει δύο καταπληκτικά video clip και συμβιβάζομαι με αυτά. Τι να κάνουμε...;

Καλοκαίρι 2011 - πήγα, είδα, άκουσα...

Μετά από τον καλύτερο χειμώνα των τελευταίων χρόνων, είχε δύσκολη δουλειά το φετινό καλοκαίρι. Δεν τα πήγε, όμως, κι άσχημα...

ΠΗΓΑ
ΑΓΓΛΙΑ
Το πρώτο ταξίδι του καλοκαιριού το έκανα στην Αγγλία. Ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω όλο τον χειμώνα, αλλά διάλεξα λάθος εποχή. Κατά την γνώμη μου, αυτή την χώρα δεν πρέπει να την επισκεφτείς καλοκαίρι.
Βασικός τόπος διαμονής ήταν η όμορφη και καταπράσινη μικρή πόλη Watford. Δυστυχώς, μέναμε σε μια περιοχή που ήταν αποκομμένη και τριγύρω υπήρχε μόνο ένα φαστφουντάδικο, αλλά χορτάσαμε πράσινο. Το ξενοδοχείο στο οποίο έμενα, Ramanda Hotel, δεν σας το συνιστώ...
Για το Λονδίνο δεν είμαι ακόμα σίγουρη. Το κέντρο είναι χαώδης, με πάρα πολύ κόσμο και αυτοκίνητα. Τα περίχωρα είναι πιο ήσυχα και με πιο ωραία κτίρια. Όσον αφορά τα μαγαζιά, δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα, αφού τέτοιου είδους ρούχα έχουμε και στην Αθήνα. Έχουν, όμως μεγαλύτερη και πιο ωραία ποικιλία από παπούτσια. Οι νέοι είναι πολύ καλοντυμένοι, αλλά εσωστρεφείς.
Στο Λονδίνο βρίσκεται το περίφημο μουσείο Madame Tussauds. Το θεωρούσα πολύ τουριστικό και δεν ήθελα να πάω, αλλά χαίρομαι που μου αλλάξαν γνώμη. Είχε πλάκα και είχα και την ευκαιρία να δω την πρώτη μου ταινία 4D! Super!

Στο Λονδίνο υπάρχουν πολλοί αλλοδαποί, κάτι που σε κάνει να μη νιώθεις ξένος ή ένοχος αν δεν μιλάς καλά Αγγλικά, αφού ούτε αυτοί μιλάνε... Το μετρό τους είναι τεράστιο, με πολλές διαδρομές, αλλά πολύ εύκολο, αν και λίγο βρώμικο, όπως και η πόλη.

Μετά το Λονδίνο, πήγα στο Brighton, μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας. Όπως μου είπαν, το Brighton είναι γι' αυτούς ό,τι είναι η Μύκονος για κάποιους από τους Έλληνες. Συμπαθητική πόλη, με πιο ωραίο το παραθαλάσσιο σημείο της, αν και η θάλασσα μύριζε άσχημα, και με μικρή αγορά. Αν δεν θέλετε, βέβαια, να σας μυρίζει συνεχώς κάτι τηγανιτό, προτιμήστε να πάτε μέσα στην πόλη. ΠΡΟΣΟΧΗ, κυκλοφορούν πολλοί γλάροι, οι οποίοι στοχεύουν και κουτσουλάνε... Λιγότερο πράσινη από τις υπόλοιπες αγγλικές πόλεις, δεν θα με πείραζε αν δεν την είχα επισκεφτεί...
Στη φωτογραφία, η παραλία και το Brighton Pier, στο πίσω μέρος του οποίου υπάρχει λούνα παρκ.

Κάτω, πεζοδρομημένο δρομάκι κατά μήκος της παραλίας, με μικρά ωραία μαγαζάκια σα νησιώτικα.


Επόμενη πόλη ήταν η Οξφόρδη. Η ωραιότερη, ίσως, πόλη από αυτές που επισκέφτηκα, με το εντυπωσιακό πανεπιστήμιο.
Τρομερό!

Δυστυχώς, δεν περπάτησα την πόλη όσο θα ήθελα, αφού ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, αλλά κατάλαβα ότι είναι ήσυχη. Έχει ωραία κτίρια, πλούσια αγορά και αρκετό πράσινο.

Αρκετά κοντά στην Οξφόρδη, είναι το Stratford (-upon-Avon). Η πόλη του Σαίξπηρ. Είναι μια μικρή πόλη με ωραία μαγαζιά (ειδικά ένα με χριστουγεννιάτικα) και ήρεμη ζωή. Θα μπορούσε, άνετα, να ζήσει ένας Έλληνας, αρκεί να μην του αρέσουν τα ξενύχτια. Έχει και ωραία μαγαζιά με γλυκά.


Γενικά, το φαγητό της Αγγλίας δεν παίζεται...είναι απαίσιο. Οι Άγγλοι είναι ευγενέστατοι και οι διαδρομές, από την μία πόλη στην άλλη, όμορφες.

Επόμενη στάση...
ΒΡΑΥΡΩΝΑ
Τα περισσότερα μπάνια μου φέτος τα έκανα στις παραλίες της Βραυρώνας και, συγκεκριμένα στην Χαμολιά. Αν πας και νωρίς, έχει λίγο κόσμο, η θάλασσα είναι κρύα, ό,τι πρέπει...

ΛΟΥΤΣΑ
Αν και η παραλία έχει χαλάσει, σε σχέση με το πως ήταν παλιά, μαζεύει, ακόμα, πάρα πολύ κόσμο. Επέλεγα την Λούτσα όταν ήθελα να "επιδοθώ" σε σπορ, βόλλευ και ρακέτες. Γνωρίζεις κόσμο έτσι!


ΠΕΡΑΧΩΡΑ
Η καλύτερη παραλία που πήγα φέτος ήταν αυτή στην Περαχώρα, στην Λίμνη Ηραίου. Καταγάλανα, καθαρά, κρύα νερά, με πολύ λίγο κόσμο (καναδυό παρέες που κάνανε ελεύθερο camping) και αποκομμένο. Είναι αρκετά μακριά από την Αθήνα για να πας μονοήμερα, αλλά αξίζει η ταλαιπωρία. *Οι τιμές στις ταβέρνες είναι τσιμπημένες. Επίσης, μη φάτε τηγανιτές πατάτες.*



ΕΙΔΑ
Είδα αρκετές ταινίες το καλοκαίρι, τις περισσότερες δεν τις θυμάμαι, όμως. Τυχεροί!
Μες στις άκρες, είδα:
Friends with Benefits - Καλή κωμωδία. Αν στην θέση του Justin ήταν κάποιος άλλος, θα ήταν καλύτερη, αλλά ήταν μια χαρά.
Hangover 2 - Εννοείται! Δεν θα πω πολλά. Μου άρεσε.
Crazy, Stupid, Love - Πλάκα είχε. Την περίμενα πιο κωμωδία, αλλά ok. Ωραίες ατάκες και ο Gosling με τον Carell ωραίο δίδυμο.
The Green Lantern - Πήγα και την είδα για χάρη του αδερφού μου. Μα βάζεις την Blake Lively να κάνει το αμόρε ενός σούπερ ήρωα???
The Romantics - Απογοήτευση. Δεν ήταν κακή, απλά δεν είχε καμία ουσία. Είχε ωραία μουσική, όμως.
Larry Crown - Ευτυχώς ήταν φθηνό το εισιτήριο.
Horrible Bosses - Επιτέλους, μια ταινία στην οποία παίζει η Aniston και είναι καλή. Είχε πλάκα, ήταν έξυπνη και είχε καλούς πρωταγωνιστές.
Οι υπόλοιπες ταινίες που είδα ήταν πιο παλιές και δεν θα τις αναφέρω, εκτός από το Solo Dios Sabe - Μέχρι την μέση ήταν πολύ καλή, μετά, όμως, ξέφυγε. Ο Diego Luna και η Alice Braga τρομερό ζευγάρι. Μια ταινία που με έκανε να ξεκινήσω μαθήματα ισπανικών.
Είδα επίσης, σειρές:
The King of Queens - Παλιά, αλλά εγώ την ξεκίνησα τώρα... Πολύ γέλιο, με τον Jerry Stiller να κλέβει την παράσταση!
Camelot - Το άφησα στην μέση.
True Blood - Απορώ γιατί αυτή την σειρά την συνεχίζω. Pam rules!
Entourage - Ωραίο παρεάκι. Ο Ari έχει πέσει λίγο, αλλά παρaμένει the best.
Breaking Bad - Την αγαπώ αυτή την σειρά!
NCIS - Αμερικανιά, αλλά έχει πολύ χιούμορ, ωραίους χαρακτήρες και ωραίο love story.
Long Way Down - Σε όποιον αρέσουν τα ταξίδια και οι μηχανές (και ο Ewan McGregor!) να την δει. Είναι ένα ταξίδι από την Αγγλία μέχρι τη Νότια Αφρική.


ΑΚΟΥΣΑ
Άκουσα ΠΑΡΑ πολλά τραγούδια και albums αυτή την περίοδο. Στις αρχές του καλοκαιριού, είχα φάει κόλλημα με τον δίσκο Dark Poetry, των Vodka Juniors. Τρελό κόλλημα, φοβερά κομμάτια, ειδικά το Rise Up.
Άκουσα Alex Clare (ήταν πρώην της Winehouse). Ξεχώρισα τα τραγούδια Too Close και Up All Night
Επιγραμματικά:
Beirut - Nantes
Alex Winston - Choice Notes και Locomotive (προτιμήστε τις ακουστικές versions)
Hindi Zahra - Beautiful Tango (άλλο κόλλημα κι αυτό...)
Young Rival - The Ocean
Future Islands - Balance (τρομερό video clip)
The Piper Kites - Bloom
Michael Kiwanuka - Tell me a Tale και Worry Walks Beside Me (από άλλη εποχή)
Coldplay - Every Teardrop Is A Waterfall (they'ra back!)
The Dead Man's Bones - Buried In Water (κομματάρα!)

Επίσης, έπαιξα πολύ τένις και αυτές τις μέρες βλέπω Eurobasket. Άντε να δούμε...
Ελπίζω τα μπάνια να συνεχιστούν όσο το επιτρέπει ο καιρός. Καλή μας συνέχεια!

.

DAY 01 trailer

Το trailer της μικρού μήκους ταινίας, που ετοίμαζα όλο τον χειμώνα, ως πτυχιακή του bachelor.


.

Do you really want to live forever?

Μιλάω για το τραγούδι Forever Young, την εκτέλεση των Youth Group. Οι στίχοι του τραγουδιού είχαν στοιχειώσει την εφηβεία μου. Ακόμα και σήμερα, όμως, όποτε το ακούω, οι στίχοι του ασκούν μια ιδιαίτερη επιρροή επάνω μου. Είναι ένα από τα υποψήφια τραγούδια που θα ήθελα να ακούγεται στην κηδεία μου.
Το τραγούδι μιλάει για την νεότητα. Λένε ότι κάθε ηλικία είναι ωραία. Κάθε ηλικία είναι γοητευτική και ότι όσο μεγαλώνεις αποκτάς περισότερες εμπειρίες. Συμφωνώ, αλλά όλοι αυτοί λένε, επίσης, ότι η εποχή που είσαι νέος είναι η καλύτερη.
Σε συνδιασμό με την μελωδία, το ακούς και νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδιά. Είναι τα όνειρα που κάναμε μικροί και που, κρυφά, συνεχίζουμε για πάντα να έχουμε.
Θες να ζήσεις για πάντα;

Let's dance in style, let's dance for a while
Heaven can wait we're only watching the skies
Hoping for the best, but expecting the worst/
Let us die young or let us live forever
We don't have the power but we never say never
Sitting in a sand-pit, life is a short trip/
Forever young, I want to be forever young
Do you really want to live forever?/
Some are like water, some are like the heat
Some are a melody, some are the beat
Sooner or later they'll all be gone
Why don't they stay young? /
It's so hard to get old without a cause/
Youth is like diamonds in the sun
and diamonds are forever/
So many adventures couldn't happen today
So many songs that we forgot to play
So many dreams swinging out of the blue
We let them come true/
Forever young, I want to be forever young
Do you really want to live forever?


(tip: αν θέλετε να ακούσετε το συγκεκριμένο τραγούδι, ακούστε το το απόγευμα, λίγο πριν πέσει ο ήλιος).

από την Χριστίνα M.

.

Blue Valentine

Τι γίνεται μετά το happy end των συνηθισμένων αισθηματικών κομεντί;
Αυτό εξερευνά η ταινία Blue Valentine, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της.

Ήδη, βλέποντας κανείς το trailer της ταινίας, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια δυνατή ταινία. Η πρώτη σκηνή του trailer είναι, σχεδόν, κλασική. Ο Ντιν τραγουδάει μαζί με ένα γιουκαλίλι στην αγαπημένη του Σίντι, η οποία χορεύει στον ρυθμό του τραγουδιού. Το τραγούδι, μια τραγική ειρωνεία και σπαρακτικά συμβολικό, "You always hurt the ones you love/ the one you shouldn't hurt at all"

Ο Ντιν και η Σίντι είναι δύο νέοι που γνωρίζονται σε ένα γηροκομείο, ερωτεύονται, παντρέυονται λόγω μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και νομίζουμε ότι όλα θα καταλήξουν καλά. Γι' αυτό, ίσως, η συνέχεια της ιστορίας τους μας φαίνεται τόσο σκληρή.
Ο Anthony Quinn, της εφημερίδας Independent, γράφει για την ταινία ότι "μπορεί να γίνει τόσο έντονη και να στοιχειώσει τόσο πολύ τους θεατές, που δεν θα θέλουν να πουν τίποτε απολύτως βγαίνοντας από την αίθουσα".

Στο χρονικό παρόν της ταινίας, παρεμβάλονται flashbacks της γνωριμίας των ηρώων και του έρωτά τους. Το παρελθόν τους καταλαμβάνει αρκετούς μήνες της ζωής τους, ενώ το παρόν μόνο ένα 24ωρο. Ίσως αυτό κάνει την ιστορία της ταινίας τόσο δυνατή και μας κάνει να ταυτιζόμαστε, με διάφορους τρόπους.
Στην αρχή των flashbacks παρακολουθούμε τη μοιραία διαδρομή του ενός προς τον άλλον. Μας παρασύρουν με την ιστορία τους και μας αφήνουν να φανταζόμαστε την συνέχεια της ρομαντικής τους ιστορίας. Τότε ακριβώς, η ταινία μας ξαναφέρνει στο τοξικό τους παρόν.
Σε ένα site διάβασα το παρακάτω σχόλιο για την ταινία:
"Κι αυτό ακριβώς είναι που σε διαλύει στο «Blue Valentine»: Που δεν ξέρεις αν πονάς για την έλλειψη του έρωτα ή γιατί ξέρεις πως αυτός κάποτε υπήρξε. Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις αν η αγάπη τους ξεθύμανε πριν ακόμα ξεκινήσει ή αν πέθανε στην πορεία. Και γιατί συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν όχι γιατί κάποιος φταίει, αλλά γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Κι ακούγοντας το "You and Me" των Penny and the Quarters που με τόσο ενθουσιασμό ο Dean βιάστηκε να βαφτίσει 'το τραγούδι τους', θυμάσαι όλα τα τραγούδια που ήταν κάποτε 'μας' και τώρα μαζεύουν σκόνη σε κάποιο συρτάρι των αναμνήσεων. Και καταλαβαίνεις ότι το «Blue Valentine» είναι αληθινό, όχι γιατί περιγράφει ωμά κι επίπονα το τέλος μιας σχέσης, αλλά γιατί χώρεσε μαζί και την αρχή της."

Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι όσο δυνατή μπορεί να γίνει η τελευταία σκηνή μιας απλής και ανεξάρτητης ταινίας. Δηλαδή πάρα πολύ. Οι τίτλοι τέλους και η μουσική, απλά εξαιρετικοί.
Οι ερμηνείες του Gosling και της Williams είναι ανατριχιαστικά αληθινές (πόση άδικη η αδιαφορία της ακαδημίας φέτος προς τον Ryan???), δυνατές και οι δυο τους φτιάχνουν ένα από τα πιο ταιριαστά κινηματογραφικά ζευγάρια.

Αυτά!


Από την Χριστίνα M.

.