Weekend Movies!

Το Σαββατοκύριακο είχα την ευκαιρία να δω τις ταινίες που άφηνα όλη τη βδομάδα. Μαζεύτηκαν πολλές, λοιπόν, και το Σαββατοκύριακο ήταν ό,τι έπρεπε για να κάτσω μέσα και να δω ταινίες στον καναπέ μου.

MEDIANERAS

Ταινία του Gustavo Taretto, με τους Javier Drolas και Pilar López de Ayala. Ήρεμη ταινιούλα, αργή, απλή. Η βαρετή καθημερινή ζωή δύο ανθρώπων, μέχρι να γνωριστούν. Ωραία ιστορία, καλοί οι ηθοποιοί, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε. Αρκετά καταθλιπτική, γι' αυτό πρέπει να είσαι σε συγκεκριμένη διάθεση για να την δεις. Πέρασε ωραία ο χρόνος μου, πάντως.

HAPPY GO LUCKY

...Ή Τυχερή Κι Ευτυχισμένη. Του πολύ καλού Άγγλου σκηνοθέτη (και σεναριογράφου) Mike Leigh, με την αξιολάτρευτη Sally Hawkins.

Μια πολύ ευχάριστη ταινία, με χιούμορ. Είναι η ζωή της πάντα χαρούμενης Πόππι και των ανθρώπων που την περιβάλλουν. Και σκέφτομαι, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι στ' αλήθεια τόσο χαρούμενος; Τρομερή στο ρόλο της η Sally Hawkins, αλλά και όλοι οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι και ενδιαφέροντες. Ειδικά η φίλη και συγκάτοικός της και ο δάσκαλος οδήγησης. Απολαυστική ταινία και την προτείνω σίγουρα!

LOS LUNES AL SOL-ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΜΕ ΛΙΑΚΑΔΑ

Του Fernando León de Aranoa, με τους Javier Bardem, Luis Tosar, José Ángel Egido κ.α. Άνεργοι άντρες, που τη μέρα τριγυρνούν άσκοπα στους δρόμους, ξεροσταλιάζουν στα ταμεία ανεργίας και πότε-πότε κάνουν καμιά δουλειά του ποδαριού. Τα βράδια, αμπελοφιλοσοφούν σε ένα μπαρ. Τι τρομερή ταινία! Να σημειώσω ότι αυτή η ταινία είναι του 2002. Τόσο σημερινή όμως...Χαμηλοί τόνοι, ρεαλισμός, γλυκόπικρο χιούμορ και ταυτόχρονα τραγική. Δεν θα κρύψω ότι αρκετές φορές με έπιασε η καρδιά μου από τη στενοχώρια και πάνω που πήγαινα να δακρύσω, πήγαινε σε άλλη σκηνή. Τρομερό! Φυσικά, πολύ καλές ερμηνείες.

LOVE AND DEATH-Ο ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ

Του υπέροχου Woody Allen, με τον ίδιο και την Diane Keaton. Η δεύτερη ταινία στην οποία έχω γελάσει τόσο πολύ. Πανέξυπνο χιούμορ, ωραία ιστορία, γρήγορη πλοκή, υπέροχοι διάλογοι. Ο Woody Allen σε όλο του το μεγαλείο...!

.

Carla Morrison - Aprendiendo a Aprender (review)

Η Carla Morrison είναι μια Μεξικανή τραγουδίστρια, συνθέτρια και κιθαρίστρια. Ανήκει στο αγαπημένο είδος indie pop-rock. Το Aprendiendo a Aprender είναι ο πρώτος της EP δίσκος της και τον άκουσα μόλις σήμερα!

Η Carla Morrison έχει μια φωνή που είναι ταυτόχρονα γλυκιά και λυπητερή, ήρεμη και διαπεραστική. Ο τρόπος ερμηνείας της είναι ειλικρινής. Τραγούδια όπως το Nunca me dejes (ποτέ μη με αφήσεις) είναι σπαραχτικά και αληθινά και, αν κλαις εύκολα, θα κλάψεις. Πρόκειται για ένα τρυφερό δίσκο, που διακρίνεται από ηρεμία. Όλα τα τραγούδια είναι σε ένα στυλ και δεν υπάρχουν υπερβολές. Είναι ένας απλός δίσκος, σύγχρονος-αλλά και διαχρονικός, με απλά τραγούδια.

Track List:
01. Nunca me dejes (!)
02. Buena Malicia
03. Valentina
04. Lagrimas (!)
06. Esta Soledad
07. Buena Malicia (Los Amparito remix)
08. Tragos de Amargo Licor (Ramon Ayala Cover)
09. Paloma Negra
10. Amor Burdel (Dueto Acustico) (!)
11. No Viniste (!)
12. Pan Dulce
13. Carla Morrison Acoustic (Sala De Espera 103.1 FM Radio)

(* με θαυμαστικό είναι τα τραγούδια που ξεχώρισα)

.

.

A Seperation - Ένας Χωρισμός

Σκέφτηκα πολύ πώς να ξεκινήσω την κριτική μου γι' αυτή την ταινία. Δεν μου έβγαινε να γράψω κάτι εντυπωσιακό. Ήταν τόσο απλή ταινία και ωραία, που δεν της ταιριάζουν τα εντυπωσιακά λόγια...

Η Simin και ο Naader μένουν στην Τεχεράνη μαζί με την 11χρονη κόρη τους και τον πάσχοντα από Alzheimer πατέρα του Naader. Ύστερα από 14 χρόνια γάμου οδηγούνται στο χωρισμό. Αιτία, η επιθυμία της πρώτης να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, που εξασφαλίζει περισσότερες ευκαιρίες στις γυναίκες και που αποτελεί καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τη μικρή. Ο σύζυγός της ωστόσο αρνείται, όντας υποχρεωμένος να παραμείνει στην Τεχεράνη στο πλευρό του πατέρα του. Το αδιέξοδο στη σχέση του ζεύγους όμως λαμβάνει απρόοπτες διαστάσεις, όταν προσλαμβάνουν μία φτωχή γυναίκα να φυλά τον παππού...

Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι εξοργισμένες ψυχές. Κάθε ένας για διαφορετικό λόγο. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο χαρακτήρα, όλοι αποδίδονται με αληθοφάνεια και δύναμη.

Ο σκηνοθέτης δεν θέλει να μας εντυπωσιάσει. Θέλει, απλά, να πει μια ιστορία. Με λιτό τρόπο, χωρίς φανφάρες. Τα πάντα είναι λιτά. Οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά ενάντια σε ένα σύστημα. Οι σχέσεις τους είναι προβληματικές και προσπαθούν να βρουν μια λύση. Η ιστορία είναι απλή, που όμως έχει και τις εκπλήξεις και την αγωνία της.

Ούτε που καταλαβαίνεις πώς περνάει ο χρόνος βλέποντας την ταινία. Μπαίνεις τελείως στο περιβάλλον των ηρώων. Τους λυπάσαι, τους μισείς, τους συμπαθείς, τους κατανοείς.

Η ταινία αυτή δεν έχει σύνορα. Δεν είναι Ιρανική. Είναι από το Ιράν, αλλά είναι παγκόσμια. Καταφέρνει, σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι μαύρο και άσπρο, να μιλήσει για το γκρίζο.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Έχω καταλάβει ότι δεν είμαι καλή στο να περιγράφω πράγματα που μου αρέσουν, γι'αυτό και σταματάω.

Θριαμβεύει μέσα από την απλότητά της!

.

Μάντεψε ποιός!