Μετά την κινηματογραφική του
περιοδεία σε πόλεις της Ευρώπης, ο Woody Allen επιστρέφει στις ΗΠΑ, για να αφηγηθεί την επόμενή του
ιστορία. Πρωταγωνίστριά του είναι η Jasmine η οποία περνάει την μεγαλύτερη κρίση της ζωής της. Έχει
ανακαλύψει ότι ο άντρας της είναι απατεώνας και ότι την απατάει και από τα
ακριβά σαλόνια βρίσκεται χωρίς λεφτά στο μικρό σπίτι της αδερφή της,
προσπαθώντας να ορθοποδήσει.
Πολλοί λένε ότι το Blue Jasmine είναι η καλύτερη
ταινία του Woody Allen
τα τελευταία χρόνια. Και δεν έχουν και άδικο. Πολύ πιο σοβαρή, ακροβατεί
μοναδικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Γίνονται σύγχρονες αναφορές στον
κόσμο της οικονομικής κρίσης, αλλά και στην κρίση ταυτότητας. Υπάρχουν πολλοί
και ουσιώδης διάλογοι, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μια εσωστρέφεια των
χαρακτήρων. Ξεφεύγει λίγο από τους κλισέ νευρικούς χαρακτήρες, κρατώντας παρ’
όλα αυτά το μοναδικό του χιούμορ. Αξιέπαινη είναι και η πολύ πετυχημένη χρήση
των flashbacks μέσα
στην ιστορία, που βοηθούν στην εξέλιξη και την κατανόησή της.
Αισθητικά κινείται στα γνωστά
μονοπάτια του Woody Allen.
Θερμά χρώματα, τοπία που θυμίζουν λίγο Ευρώπη και τζαζ μουσική. Οι ερμηνείες
μόνο εξαιρετικές μπορούν να χαρακτηριστούν, με την Cate Blanchett να πείθει και τους πιο δύσκολους,
δίνοντας ίσως μία από τις καλύτερες ερμηνείες της.
Ναι, ο Woody Allen είναι
ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές, έχοντας δημιουργήσει “σχολή”.
Έχει δημιουργήσει ένα δικό του είδος ταινιών, που μόνο αυτός μπορεί να το
υποστηρίξει και να το κάνει, και το αποδεικνύει σε κάθε του κινηματογραφική
απόπειρα.
Το Blue Jasmine είναι
μια ουσιαστική ταινία, που αξίζει να δείτε.
.
