Eduardo Galeano, Όταν δεν τρέμεις την αλήθεια του εαυτού σου

Αυτόν τον καιρό διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο, με τίτλο Οι Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής (ίσως σας γράψω γι' αυτό κάποια στιγμή). Ψάχνοντας, λοιπόν, στο ίντερνετ για ένα άλλο του βιβλίο, έπεσα πάνω σε ένα δημοσίευμα που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Τα εύθραυστα «εγώ» τρέμουν να κοιτάξουν μέσα τους για να μην κατεδαφιστούν. Γι’ αυτό γίνονται εισαγγελείς των «άλλων» και ποτέ του εαυτού τους.
Η επαναστατική σκέψη και το αγωνιστικό ήθος δεν τρέμουν την αυτοκριτική, απεναντίας δεν υπάρχουν χωρίς αυτή. Βγάζουν στην επιφάνεια και τις ανομολόγητες ανθρώπινες ατέλειες: Γνωρίζουν από πού προέρχονται και συνεπώς γνωρίζουν και πώς να τις πολεμήσουν…

Ο ίδιος ο Γκαλεάνο έχει δηλώσει:
«Πόσες φορές υπήρξα δικτάτορας;
Πόσες φορές ιεροεξεταστής, λογοκριτής, φύλακας;
Πόσες φορές απαγόρεψα σ’ αυτούς που αγαπούσα την ελευθερία και το δικαίωμα του λόγου;...
Πόσων ανθρώπων έχω νιώσει αφέντης;
Πόσους καταδίκασα επειδή διέπραξαν το σφάλμα να μην είναι σαν και εμένα;
Δεν είναι η ατομική ιδιοκτησία των ανθρώπων χειρότερη και πιο αποκρουστική από την ατομική ιδιοκτησία των πραγμάτων;
Πόσους ανθρώπους χρησιμοποίησα εγώ, που με νόμιζαν στο περιθώριο της καταναλωτικής κοινωνίας;
Δεν έχω επιθυμήσει και γιορτάσει μυστικά την ήττα άλλων, εγώ που με δυνατή φωνή κατέκρινα την αξία του θριάμβου;
Ποιος δεν αναπαράγει μέσα του τον κόσμο που τον έχει φτιάξει;
Ποιος είναι σίγουρος πως δεν μπερδεύει τον αδελφό του μ’ έναν αντίπαλο και τη γυναίκα που αγαπάει με την ίδια του τη σκιά;»

.