Σκέφτηκα πολύ πώς να ξεκινήσω την κριτική μου γι' αυτή την ταινία. Δεν μου έβγαινε να γράψω κάτι εντυπωσιακό. Ήταν τόσο απλή ταινία και ωραία, που δεν της ταιριάζουν τα εντυπωσιακά λόγια...
Η Simin και ο Naader μένουν στην Τεχεράνη μαζί με την 11χρονη κόρη τους και τον πάσχοντα από Alzheimer πατέρα του Naader. Ύστερα από 14 χρόνια γάμου οδηγούνται στο χωρισμό. Αιτία, η επιθυμία της πρώτης να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, που εξασφαλίζει περισσότερες ευκαιρίες στις γυναίκες και που αποτελεί καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τη μικρή. Ο σύζυγός της ωστόσο αρνείται, όντας υποχρεωμένος να παραμείνει στην Τεχεράνη στο πλευρό του πατέρα του. Το αδιέξοδο στη σχέση του ζεύγους όμως λαμβάνει απρόοπτες διαστάσεις, όταν προσλαμβάνουν μία φτωχή γυναίκα να φυλά τον παππού...
Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι εξοργισμένες ψυχές. Κάθε ένας για διαφορετικό λόγο. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο χαρακτήρα, όλοι αποδίδονται με αληθοφάνεια και δύναμη.
Ο σκηνοθέτης δεν θέλει να μας εντυπωσιάσει. Θέλει, απλά, να πει μια ιστορία. Με λιτό τρόπο, χωρίς φανφάρες. Τα πάντα είναι λιτά. Οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά ενάντια σε ένα σύστημα. Οι σχέσεις τους είναι προβληματικές και προσπαθούν να βρουν μια λύση. Η ιστορία είναι απλή, που όμως έχει και τις εκπλήξεις και την αγωνία της.
Ούτε που καταλαβαίνεις πώς περνάει ο χρόνος βλέποντας την ταινία. Μπαίνεις τελείως στο περιβάλλον των ηρώων. Τους λυπάσαι, τους μισείς, τους συμπαθείς, τους κατανοείς.
Η ταινία αυτή δεν έχει σύνορα. Δεν είναι Ιρανική. Είναι από το Ιράν, αλλά είναι παγκόσμια. Καταφέρνει, σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι μαύρο και άσπρο, να μιλήσει για το γκρίζο.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Έχω καταλάβει ότι δεν είμαι καλή στο να περιγράφω πράγματα που μου αρέσουν, γι'αυτό και σταματάω.
Θριαμβεύει μέσα από την απλότητά της!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου